Evaluatie halfweg - de linkerkolom

Na 17 speeldagen maken we een balans op van de Jupiler Pro League.

We kunnen niet anders dan beginnen met RC Genk, dat de competitie domineert met maar liefst 15 overwinningen op 17 wedstrijden. Enkel de uitmatch bij Club Brugge ging verloren, en wie daarbij was, zegt dat het net zo goed andersom kon zijn. Terloops speelde het nog eens gelijk thuis tegen de buren van Sint-Truiden. Al de rest ging voor de bijl en met een doelpuntensaldo van +30 ging dat nog vlotjes ook. In verhouding tot de pletwals die Genk is, wordt er bij pers en publiek lauw gereageerd. De aandacht blijft gaan naar Anderlecht, Club, Antwerp en zelfs Gent. Enerzijds heeft dat te maken met de zucht naar negativiteit die de pers in het algemeen tentoonspreidt. Anderzijds doet de club zelf niet aan borstklopperij en bewaart men de rust in goede tijden. Wouter Vrancken heeft in elk geval een knalprestatie afgeleverd door met een verzwakte kern tegenover vorig jaar uit te stijgen boven wat normaal van RC Genk verwacht wordt.

Eveneens in de luwte werkt Union aan de bevestiging van wat een uitzonderlijk seizoen leek. Zonder succescoach Mazzù, zonder topscorer Undav en regelaar Nielsen, zal iedereen een "sophomore jinx" verwacht hebben, waarbij Union terug zou vallen naar de middenmoot. Het tegendeel is waar: het legt minstens even mooi voetbal op de mat. Met 36/51 doet het amper slechter dan vorig jaar en ligt de achterstand van 10 punten vooral aan het ongenaakbare Genk. Bovendien excelleert Union in Europa, waar het bijdroeg aan onze coëfficiënt door groepswinnaar te worden in een poule met Union Berlin (aan kop in Duitsland), Malmö en Braga. Karel Geraerts profileert zich als niet de mindere van zijn voormalige T1. Meer nog slaagt de club er als satelliet van het slim aanwervende Brighton in om de vertrokken toppers adequaat te vervangen, met Boniface als voorbeeld.

Antwerp was gestart als een wervelwind met 27/27, maar toen stokte plots de motor en haalde de ploeg nog slechts 8/24. Het spel was eigenlijk nooit echt geweldig te noemen maar in het begin vielen de domino-steentjes altijd naar de juiste kant. De laatste tijd gebeurt dat minder. De exit in Europa was nog de grootste smet op het blazoen van de fiere voorzitter Gheysens, die geld noch moeite heeft gespaard om zijn club naar de top te loodsen. Toch bewaart de ondernemer zijn kalmte. De foute investering genaamd Nainggolan wordt afgeschreven. Professionals Jacques, Overmars en van Bommel mogen hun werk blijven doen.

Bij Club Brugge heerst een dubbel gevoel. Enerzijds is er de fantastische campagne Champions League, met bijna groepswinst tegen Porto, Atlético en Leverkusen. Hoefkens leek een nóg betere versie van Schreuder en Clement, die de moeilijke wissel van Vormer naar Nielsen zonder omwegen doorzette, of Noa Lang aan de ketting hield als die weer kapsones kreeg, om grote beloften als Skov Olsen of Jutglà optimaal te laten renderen. Echter, in de eigen competitie loopt het eerder stroef en menig analist vraagt zich af of de topprestaties niet staan of vallen bij de gratie van Simon Mignolet, die wekenlang op een wolk leek te keepen.

Op de 5de plaats vinden we AA Gent en dat is misschien toch een verrassing, gezien het wisselvallige spelbeeld, het gemor bij de fans en het bestuur en de algemene perceptie dat het met Gent maar zo-zo gaat. Uiteindelijk werd de logica meestal gerespecteerd: enkel tegen Cercle thuis en op Charleroi verloor het van mindere ploegen. Daarentegen won Gent op Anderlecht en thuis tegen de aartsrivaal Club. Europees overwintert Gent mee - in de Conference League weliswaar en met soms dramatische wedstrijden tegen mindere goden als Shamrock Rovers. Al bij al zijn de resultaten dus niet zo slecht en weet Hein nog altijd hoe hij een ploeg moet doen renderen. Alleen blijft het gevoel dat Gent aan het einde van een conjunctuur zit, met oude spelers als Odjidja of Depoitre, die al te belangrijk blijven. Heel veel rek zit er niet meer op, of het zou van een herstelde Tissoudali moeten komen.

Nieuwkomer Westerlo doet de stunt van Union dunnetjes over. In alle luwte spelen de Kempenzonen van Jonas De Roeck een uitstekend seizoen. De ploeg scoort vlot, bij monde van topschutter González en in doel heeft Bolat de lachers doen verstillen met zijn solide leiderschap. De Turkse eigenaars hebben de "ziel" van het Kuipke alvast niet verkocht en zullen tevreden zijn met deze revelatie.

Op 7 staat Standard (6de met het forfait van Anderlecht erbij) en daar staat het misschien wel op zijn plaats. Coach Delia heeft het vuur en het gif opnieuw in de ploeg gekregen, zodat een verplaatsing naar Sclessing weer een opgave is. Het ontbreekt echter aan scorend vermogen. De twee fraaie goals van Zinckernagel in de topper tegen Club kenden geen groots vervolg. Het sterke middenveld, onder aanvoering van Nicolas Raskin, verdient betere afwerkers.

Na een verrassend sterke start staat OHL eveneens op een meer tot de verwachtingen behorende 8ste plaats. De ploeg heeft zich uit het gekrakeel van de degradatiestrijd kunnen houden en profiteert van de stabiliteit in de kern en de staf.

De linkerkolom wordt afgesloten door Cercle Brugge, dat net als vorig jaar een dramatisch begin omzette in een remonte, onder een nieuwe coach. Cercle heeft van "gegenpressing" zijn handelsmerk gemaakt maar in al die dynamiek komt het even vaak tot een doelpunt als dat het op een counter loopt.

In de linkerkolom is men meestal gelukkig. Dat is zeker het geval voor Genk en Union, Westerlo, OHL en Cercle. Bij de titelpretendenten Antwerp en Brugge heersen wellicht gemengde gevoelens, terwijl Standard en Gent hun ambities voor PO1 nog kracht moeten bijzetten.