Beste Brazilianen ooit - wat deden ze in Brazilië?

38. Bebeto

Het zou niet mogen maar sommige mensen kan ik niet goed verdragen omwille van hun voorkomen. Ik heb dat bij Bebeto. Ik hield niet van die speler, terwijl ik er niks verkeerds over kan zeggen. Bebeto was de spitsbroeder van Romario in 1994, toen Brazilië kampioen werd met ietwat saai maar hyperefficiënt voetbal "vanuit de organisatie". In 1998 werd hij vice-kampioen aan de zijde van Ronaldo, met verlies in de finale tegen Frankrijk. Hij speelde dus altijd wat tweede viool, al acteerde hij toch 13 jaar voor de nationale ploeg, en scoorde hij 39 doelpunten in 75 wedstrijden. Op het WK van 1994 vierde hij een van zijn doelpunten met het intussen bekende denkbeeldig wiegen van een baby. Ik meen dat ik dat toen heel onnozel vond. Tegenwoordig steken voetballers ook hun duim in de mond. Dat vind ik nog onnozeler.

Bebeto is afkomstig uit Salvador de Bahia, een centraal gelegen kuststaat, net boven Rio. Hij speelde eventjes voor het lokale Vitoria, maar brak door bij het grote Flamengo. Dat had net afscheid genomen van idool Zico en de club ging door een moeilijke periode na die hoogconjunctuur. Bebeto raakte vrij snel in de basis maar kon de club niet aan trofeeën helpen, ook niet toen Zico terugkeerde. Pas in 1986 won Flamengo nog eens het staatskampioenschap van Rio en het jaar nadien de Brasileirão, in een sterrenteam met behalve de veteranen Zico en Renato Gaúcho de youngsters Jorginho, Zinho en Leonardo, waarmee hij in 1994 het WK zou winnen.

Groot was de verbazing toen Bebeto in 1989 verhuisde naar een van de rivalen uit de stad, Vasco da Gama. Daar was hij meteen succesvol en won het nationaal kampioenschap, met latere internationals als Bismarck en Mazinho. Daar bleef het bij. In 1992 leek het erop dat Vasco de titel zou halen maar finaal verloor het die uitgerekend aan Flamengo.

In het geschipper tussen beide topclubs in Rio, deed Bebeto regelmatig een Lukakuutje. Na zijn overstap naar Vasco verklaarde hij groot fan te zijn van de club sinds zijn jeugd. Maar toen hij in 2009 terugkeek op zijn carrière, zei hij dat zijn hart altijd bij Flamengo gelegen had. Hoe dan ook, in 1992 verliet hij het land om neer te strijken bij Deportivo La Corunha, toen een topclub in Spanje, met landgenoot Mauro Silva in de rug. Hij scoorde meteen 29 doelpunten in zijn eerste seizoen. In zijn vier seizoenen bij La Coruña streed de club drie keer mee voor de titel maar won ze enkel een beker en een supercup. Zijn grootste individuele prestatie was een 5-0 overwinning tegen Albacete waarin hij alle vijf de doelpunten maakte.

In 1996 keerde hij terug naar Flamengo maar de supporters waren zijn betuigingen aan het embleem van Vasco niet vergeten. Hij begon in 1997 aan een vergeefse zoektocht naar succes en liefde, bij achtereenvolgens Sevilla, moederclub Vitoria en Cruzeiro, om in 1998 bij Botafogo te belanden, nog een stadsrivaal van Flamengo, zij het die met de minste animositeit. Hij maakte 17 doelpunten in 25 wedstrijden en kon zo zijn plekje handhaven bij de nationale ploeg voor het WK van '98. Na een extra half seizoen trok hij naar de Kashima Antlers, waar Zico trainer was. Veel maakte hij er niet klaar maar de club werd wel kampioen. Het leidde tot de schampere uitspraak dat Bebeto een club aan titels hielp als hij niet speelde. Na nog twee korte passages bij Vitoria en Vasco, eindigde hij zijn carrière bij Al-Ittihad, enigszins eerloos, want hij werd er ontslagen omdat hij technisch en fysiek niet meer voldeed.

Na zijn carrière werd Bebeto eventjes trainer, nadien commentator en net als spitsbroeder Romario zit hij in de nationale politiek.

Voor het beeldmateriaal heb ik toch maar gekozen voor een bloemlezing van doelpunten voor Flamengo. Het eerste doelpunt draagt zijn handelsmerk: een omhaal-volley vanop halve hoogte, die hij naar de grond schiet, zodat die opstuit richting doel. Een effectieve techniek, die we aan Bebeto zullen toekennen om deze ietwat mistroostige aflevering positief te beëindigen. En de vijfklapper tegen Albacete als uitsmijter.

40. Edmundo

Edmundo is een enfant terrible van het Braziliaans voetbal. De begenadigde aanvaller speelde grotendeels in Brazilië, ging van de ene topclub naar de andere, en had op en naast het veld een flink temperament. Hij weet zelf niet goed hoeveel kinderen hij heeft bij hoeveel vrouwen en veroorzaakte heel wat nogal wat deining door op TV te verklaren dat hij al vaak het bed gedeeld had met mannen. Hij wijt zijn liederlijke levensstijl en zijn opvliegend karakter aan een auto-ongeluk dat hij zelf veroorzaakte in 1995, waarbij drie anderen het leven lieten en waar hijzelf fysiek en mentaal niet ongeschonden uit kwam. Ondanks zijn vele omzwervingen wordt hij toch beschouwd als een groot idool van Vasco da Gama, waar hij ontbolsterde, maar liefst vijf periodes doormaakte, zijn hoogtepunt kende en zijn carrière afsloot. In een verkiezing van het idool der Vasco-supporters eindigde hij als tweede, na Roberto Dinamite maar voor Romario.

Hij werd geboren in Rio, in het gezegende jaar 1971, en begon zijn profcarrière in 1992, wat laat is naar Braziliaanse normen. Samen met Bebeto leidde het eindelijk losgelaten "Beest" Vasco naar de titel in het staatskampioenschap en werd hij meteen opgeroepen voor de nationale ploeg. In 1993 echter deed Palmeiras een gooi naar de top en kocht het duur in met hulp van sponsor Parmalat. De nieuwe ster van het Braziliaanse voetbal was een evidente prooi voor de club uit São Paulo. Het bleek een gouden zet want opnieuw won Edmundo met Palmeiras een staatskampioenschap, uiteraard van São Paulo. Het kunstje werd herhaald in het nationaal kampioenschap en nog eens het jaar nadien.

Helaas, op dat geweldig lichaam stond een wankel hoofd. Palmeiras moest Edmundo regelmatig aan de kant laten omdat hij zich weer eens had misdragen, niet kwam opdagen op training of net wel maar nog duidelijk onder invloed van wat hij genuttigd had de nacht ervoor. Zo kwam het dat zusterclub Parma, na een demonstratiewedstrijd in Colombië, een beroep deed op zijn diensten en Palmeiras hem opgelucht uitleende. In 1994 keerde hij weer, succesvol op het veld - ernaast viel hij bijvoorbeeld een journalist aan en zat hij zes dagen in de gevangenis. Hij ging niet mee naar het WK: de bondscoach had de onberekenbare Edmundo liever niet aan boord.

In 1995 viel hij na een onverkwikkelijke transfersoap uit de gratie bij de supporters van Palmeiras en trok hij eerst naar Flamengo, vervolgens naar Corinthians. Bij Flamengo vormde hij een gedroomd aanvalstrio met Romario en Sávio maar dat gaf niet wat men ervan verwachtte. In de derby tegen Vasco toonde hij zijn genitaliën aan de aanhang van de tegenstander, zijn moederclub. Na een goed jaar bij Corinthians volgde een eerste terugkeer naar Vasco, in wat zijn beste periode zou worden. Hij won met Vasco de Brasileirão van 1997 en vestigde daarin een record, door alle zes de doelpunten te scoren in een 6-0 overwinning tegen União São João.

Hij won de Gouden Bal in 1997 als beste speler in Brazilië, wat hem een transfer opleverden naar Fiorentina. Daar was hij zijn gebruikelijke temperamentvolle zelf: vechten met een rivaal, schelden op de coach en zomaar naar het carnaval in Rio trekken zonder toestemming. Ondanks alles werd hij geselecteerd voor het WK van 1998 maar door zijn rivaliteit met Romario verkoos bondscoach Mario Zagallo om Romario te koppelen aan Bebeto, net als in 1994. Het hoeft geen betoog dat Edmundo hier niet mee opgezet was en ruzie begon te maken met zowat al zijn ploegmaats. Het jaar nadien vormde hij met Gabriel Batistuta een koningskoppel bij Fiorentina, onder de strenge vaderlijke hand van Trappatoni. Toch was het wachten op de eerste tegenslagen, voor Edmundo weer met ploegmaats, trainer en bestuur in de clinch ging. En weer ging hij halfweg het seizoen naar het carnaval in Rio, wat de doodsteek was voor zijn verblijf in Italië. Vasco kocht hem terug voor 15 miljoen, anderhalf keer zoveel als wat het voor hem had gekregen. Hij kende opnieuw twee goede seizoenen maar toen Romario - nog een clubidool op retour - zich bij de club meldde, ontspon er zich een strijd van ego's die Edmundo alleen maar kon verliezen. Hij werd uitgeleend aan Santos en Napoli, zonder veel succes. Vervolgens ging het naar Cruzeiro, waar het Beest zichzelf onmogelijk maakte op een ongeziene manier. In een wedstrijd tegen Vasco eiste hij een penalty op, die hij miste, waarna hij voor de camera zei: ik deed dat met opzet. Anders zou Vasco verloren hebben en als supporter van Vasco kan ik geen nederlaag verdragen.

Na twee even korte als stormachtige passages bij twee Japanse clubs, die blijkbaar niet wisten wie ze in huis haalden, ging Edmundo een vierde keer naar Vasco. Ditmaal was het de club die de speler in de steek liet: hij werd net als de rest van de spelersgroep nooit betaald en verhuisde naar rivaal Fluminense. Hier raakte de carrière van het intussen 33-jarige woelwater in verval. Toch kon hij na passages in de lagere regionen nog weerkeren bij zijn oude liefdes: één jaar Palmeiras en nog een vijfde en laatste keer Vasco, dat hij ondanks nog heel wat doelpunten niet kon redden van de degradatie.

Na zijn carrière werd Edmundo een graag geziene gast in de studio's en ontpopte hij zich tot voetbalcommentator. We kijken nog eens naar zijn hoogte- en dieptepunten.

41. Lucio

Een type speler dat schromelijk óntbreekt in deze lijst is de centrale verdediger. Braziliaanse sterren situeren zich vooral onder de aanvallers, middenvelders en de aanvallend ingestelde vleugelbacks. Voor keepers hebben we al apart ruimte moeten inboeken maar ook centrale verdedigers behoren niet tot het prototype van de Goddelijke Kanarie. Dat doet enigszins onrecht aan spelers zoals deze Lucio, die furore maakte bij het Bayer Leverkusen dat in 2001 de finale van de Champions'League verloor tegen Real Madrid. Na drie jaar Leverkusen was hij vijf jaar lang het slot op de deur bij Bayern en nog eens drie jaar bij Inter, clubs waarmee hij meerdere titels won. Volgens de statistieken die we hierover terugvinden is hij de zesde vaakst geselecteerde speler van de Seleção. Hij won op zijn 24ste de wereldbeker van 2002 in een driemansverdediging met Edmilson en Roque Junior, waar Cafu en Roberto Carlos als vrije vleugels fungeerden.

Lucio groeide op in het binnenland van Brazilië, in de staat Goiàs. Hij werd op zijn 19de weggehaald bij een lokale club door het grote Internacional Porto Alegre, waarvoor hij drie seizoenen speelde, tot Leverkusen hem kwam halen. Na zijn Europese carrière, die eindigde met een ontgoochelend seizoen in dienst van Juventus, keerde hij terug naar het thuisland om er uit te komen voor FC São Paulo en Palmeiras, telkens één seizoen. In 2015-2016 haalde Zico zijn landgenoot naar Indië om met FC Goa de titel te proberen kapen. Na een jaartje zonder voetbal, deed hij er nog twee seizoenen bij in lagere reeksen, om te stoppen op zijn 41.

Behalve in het succesvolle 2002 was Lucio van de partij op de WK's van 2006 en 2010 waarin Brazilië telkens sneuvelde in de kwartfinales. Op dat laatste WK droeg Lucio de aanvoerdersband, die hij van bondscoach Dunga kreeg na het afscheid van Cafu.

Nooit een grote fan van geweest, maar Thiago Silva heeft ook wel een staat van verdienste.
Verder is er nog zo'n Domingos da Guia (papa van Ademir), maar die is echt uit de jaren toebak.
Ik zou al bijna Carlos Alberto centraal zetten, aangezien je met Cafú en Djalma Santos al veel grote rechtsbacks hebt.

Domingo da Guia, Thiago Silva en Aldair zullen erbij zijn. Branco was bij nader inzien een linksback. Momenteel ben ik geneigd Mozer erbij te nemen.

Probeerde ik natuurlijk al zo'n all time Brasil elftal samen te stellen, maar is best moeilijk met al dat aanvallend geweld.

Denk dat ik dan ga voor iets als

Ik herinner mij enkel het WK 70 maar naar het schijnt is hij centrale verdediger geworden na een knieblessure waardoor hij een deel van zijn snelheid kwijt was. Maar Corner zal dat beter weten.

Iedereen Brito vergeten uit de ploeg van 1970? Geweldige speler toch en sterkhouder in de defensie.

Voila zie 1970 en ik zou enkel Felix en Everaldo vervangen en op 1 of andere manier de geweldige Zico inpassen (das natuurlijk een must) en dan ook nog Garrincha (heb ik wel niet zien spelen en was in 1970 al uitgeblust en op de bank) maar zelfs dan moet er al een topspeler uit, wat een ploeg was dat toch!
Ronaldo? Ronaldinho? Rivaldo? Socrates? Wie ga je er voor hen uithalen? Die zaten in die tijd op de bank zeker weten.
Wat zullen de oudere Brazilianen weemoed in het hart hebben als ze hun ploeg nu bezig zien.