FC Lugano, tegenstander van Union

De in de Jupiler Pro League feilloos gestarte Unionisten zullen het weldra moeten opnemen tegen het Zwitserse FC Lugano, de club uit een klein stadje in het Italiaanstalige kanton Ticino.
De club heeft historisch niet die status als pakweg Grasshoppers, Servette of – vooral het laatste decennium – FC Basel en Young Boys.
We moeten namelijk al teruggaan tot 1949 voor een allerlaatste landstitel van de Italo-Zwitsers. In totaal haalden de Bianconeri drie titels: in 1938, 1941 en dus 1949 – de betere jaren.
Swiss Cups, of Zwitserse bekers, konden ze dan weer vier keer winnen, met name in 1931, 1968, 1993 en – vrij recent – 2022. Vorig seizoen haalden ze ei zo na hun vijfde Zwitserse beker, helaas stuitten ze in de finale op een ongenaakbaar Young Boys (3-2-verlies), dat zodoende de Zwitserse dubbel beet had.

Toch lijkt het erop dat dit Lugano na zware, moeilijke jaren waarin ze zelfs even failliet waren en heropgericht onder de naam ’AC Lugano’ maar nu weer FC Lugano, aan een heropleving toe is.
De club eindigde het seizoen ’22-’23 nogal verrassend op een derde plaats, dit met één puntje minder dan een al evenzeer herboren Servette. Een autoritair Young Boys kon echter niemand stokken in de wielen steken.
FC Basel kende dan weer een vrij desastreus seizoen met een vijfde plaats in een hoogste klasse bestaande uit slechts tien clubs.

Wie de sportieve leiding van dat Lugano-succes op zich nam is coach Mattia Croci-Torti, een Zwitser van 41 die eerder als T2 fungeerde maar het zodanig goed deed als interimcoach, dat men hem promoveerde tot fulltime hoofdcoach.
Toen ik de ploeg en kern een beetje bestudeerde, viel het me op dat de man inzake systemen zeer gevarieerd te werk ging: de ene keer 4-4-2, dan 4-2-3-1 tot 3-4-2-1 of gewoon 4-3-3 met de punt naar achteren, alles leek mogelijk, dus valt het voor de wedstrijden tegen Union moeilijk te voorspellen hoe hij het precies zal aanpakken.




Inzake spelers en kern is er eigenlijk amper iets gewijzigd.
Het enige wat opvalt is een wijziging, of eerder aanpassing centraal achterin. Daar speelden vorig seizoen namelijk vrij vaak Ivoriaan Ousmane Doumbia (31), die ook als verdedigende middenvelder kon, gekoppeld aan Fabio Daprelà (32).
Doumbia was echter gehuurd van Chicago Fire in de MLS en is thans terug in de States, Daprelà is transfervrij naar FC Zürich getrokken.

Verder zijn vrijwel alle belangrijkste sterkhouders gebleven.



Mogelijk elftal


Makkelijkheidshalve ga ik voor een 4-3-3, hoewel het dus ook anders kan worden in realiteit.



De 23-jarige Amir Saipi, een Zwitser van Kosovaarse origine, zal ongetwijfeld het doel verdedigen.

Het nieuwe centrale duo achterin bestaat nu meer en meer uit Kosovaar Kreshik Hajrizi (24) en de jonge Albian Hajdari (20), twee spelers die ook vorig seizoen Lugano als werkgever hadden, maar toen veeleer als back-ups fungeerden, iets wat eveneens gold voor Duitser Lukas Mai, die bij Bayern München opleiding heeft genoten en heden geblesseerd is.
Op de rechtsback behoort Allan Arigoni (24) zeker tot de mogelijkheden, hoewel deze in wezen een centrale verdediger is, maar bovenal defensief polyvalent.
Op de linksback lijkt de positie nog vaster te staan met Argentijn Milton Valenzuela (24), wat vorig seizoen reeds duidelijk het geval was.

Het middenveld dan. Daar mogen we al zeker Uruguayaanse routinier Jonathan Sabbatini (35) verwachten, die normaliter de aanvoerder van de ploeg is en op zich de meest defensieve van het drietal. Tunesiër Hadj Mahmoud (23) kan als zijn belangrijkste stand-in beschouwd worden.
Roman Macek is dan weer een nummer 8, een 26-jarige Tsjech die ooit bij de Juventus-jeugd heeft gespeeld.
Voorts is Anto Grgic (26) nog een andere middenvelder die kans maakt op een basisplekje. Hij is nieuw en van FC Sion overgekomen.
Uran Bislimi (23 en Kosovaarse roots) geldt als zowat de meest offensief ingestelde van het trio, hoewel het dus net zo goed een soort vierhoek kan worden op het middenveld, met twee pionnen ’in the box’.

Want spelers die zo’n ’in the box’-rol achter een spits kunnen uitvoeren hebben ze. Dan denk ik in eerste instantie aan Renato Steffen, die mag gezien worden als een van de meest bepalende spelers van het elftal. Steffen is 31 en heeft al naam gemaakt bij zowel Young Boys en FC Basel als VfL Wolfsburg in de Bundesliga. Hij is offensief flexibel in te zetten; kan zowel vanop links of rechts, tot als nr. 10 of als tweede spits.


Algerijn Mohamed Amoura (23) is ook flexibel bruikbaar: kan op rechts, maar net zo goed als centrumspits. Mattia Bottani (32) is nog een mogelijkheid op de 10 of vanop een flank en kan in balans liggen met Amoura.
Argentijn Ignacio Aliseda (23) is één van de duurdere vogels in de kern en linksbuiten, maar kwam er vorig én dit seizoen toch een stuk minder aan te pas.
Dé duurste vogel van het gezelschap is Sloveense spits Zan Celar (24). Samen met Steffen kan hij gerekend worden tot de gevaarlijkste pionnen van de ploeg.




Dus ...

Allemaal geen grote namen bij dit Lugano misschien, en Union heeft reeds een geweldige Europese ervaring achter de rug, toch heb ik zo ’t gevoel dat dit dan weer iets totaal anders kan worden en ga ik vooralsnog voor een voorzichtige fifty-fifty.
De actuele ’leegloop’ lijkt Union momenteel nog steeds goed op te vangen, maar van dergelijke leegloop is bij Lugano alleszins weinig sprake, behalve het vertrek van eerder genoemde centrale verdedigers misschien.
Na drie speeldagen in de Zwitserse Super League hebben ze een 6 op 9 gehaald. Hun start missen deden ze dus niet.
Union Saint-Gilloise zal in ieder geval ’thuis’ (of in het Lotto Park) al een verschil moeten kunnen maken.


FC Lugano speelt haar thuiswedstrijden in het kleine Stadio di Cornaredo, geschikt voor slechts 4.900 plaatsen.