Interimcoach Diniz maakt zijn selectie Kanaries bekend

De Braziliaanse selectie voor de WK-kwalificatiewedstrijden tegen Peru en Bolivië. Inderdaad, in Zuid-Amerika beginnen ze daar nu al aan omdat hun equivalent van het EK gespeeld wordt met àlle Zuid-Amerikaanse landen. Dat zijn er immers maar 10. Ook de WK-kwalificaties worden in één groep gespeeld, wat 18 speeldagen oplevert. Hoewel er geen echte kleintjes bij zijn en het veld dus erg competitief is, is de kans op eliminatie voor Brazilië klein. Zes van de tien landen plaatsen zich immers en het zevende mag nog een barragewedstrijd spelen. Toch blaakt de Seleção niet van het zelfvertrouwen: de "jejum" sinds de laatste WK-winst in 2002 duurt nu al meer dan 20 jaar en het is nu niet dat de generatie Neymar, Thiago Silva, Dani Alves, Marcelo en Casemiro opgevolgd wordt door een pleiade aan jonge fonkelende sterren. In doel staan de kanaries nog altijd ijzersterk, met Alisson en Ederson, achterin heeft de 29-jarige Marquinhos bakken ervaring, Casemiro en Neymar dragen nog steeds het gewicht van de as en voorin is er altijd wel weelde, nu met Vini Jr, Antony, Martinelli, Rodrygo en Richarlison, maar alleen Vini Jr toonde zich tot nu toe een waardige opvolger van de traditie "winnen in stijl".

Nog speciaal is dat de Seleção wordt getraind door Fernando Diniz, die eigenlijk clubcoach is bij Fluminense en ad interim de twee jobs combineert, tot het Ancelotti belieft de evenaar over te steken. Zelf vind ik dat eigenlijk eerder normaal: ook spelers zitten bij een club én de nationale ploeg. Een bondscoach heb ik altijd een wat opgeblazen luxebaan gevonden. Het grootste nadeel is de belangenvermenging. Van de drie veldspelers in de selectie die in Brazilië voetballen, komen er twee uit voor Flu. De rivaal Flamengo levert niemand, terwijl Fla het momenteel beter doet in de competitie. Van de dominante leider Botafogo is evenmin iemand afgevaardigd. Dat zorgt natuurlijk voor wrevel bij de fans van die clubs.

De selectie van Diniz verraste door niet te verrassen. De coach houdt vast aan de kern die zijn voorgangers samenstelden. De belangrijkste beslissing die hij nam was Neymar te handhaven, ondanks dat zijn transfer naar Saoedi-Arabië als een sportieve achteruitgang wordt gezien. Diniz sprak dat tegen, wijzend op de tendens dat de Arabische clubs zich zwaar hebben versterkt, ook met spelers die hun hoogtepunt nog lang niet voorbij zijn. Hij rekent Neymar daarbij.

Diniz heeft dan ook weinig alternatieven. De creativiteit op het middenveld had eigenlijk moeten komen van Lucas Paquetá, die op het punt stond zijn goed jaar bij West Ham te verzilveren met een transfer naar City, maar die in een gokschandaal is verzeild. Hij is dus niet opgeroepen voor zijn land. Diniz staaft zijn houding ten opzichte van Neymar met nog een andere "Arabier" in zijn selectie: Ibañez, die zopas AS Roma ruilde voor Al-Ahli. Hij is CV naast Marquinhos, Gabriel van Arsenal en Nino van Flu.

De hoop dat Diniz meer uit de eigen competitie zou recruteren blijkt vergeefs. De vleugelverdedigers Caio Henrique en Vanderson zijn groot geworden in Europa. Danilo en Renan Lodi zijn lokaal iets bekender. In het middenveld vinden we naast Casemiro en Neymar nog de Magpies Joelinton en Bruno Guimarães, André van Flu en Raphael Veiga van Palmeiras.

De aanval blijft een Spaans-Engelse aangelegenheid met behalve de reeds genoemde spelers nog Mateus Cunha van de Wolves.

Wat wél verwacht wordt van Diniz is dat hij zijn "revolutionaire" speelstijl van relatievoetbal toepast op de nationale ploeg. Dat zou alvast verklaren waarom de weinige lokale spelers vooral bij zijn Fluminense gehaald zijn. Diniz krijgt in de pers zeker het voordeel van de twijfel. Stiekem hoopt men dat hij het zo goed doet, dat de bond afziet van Ancelotti. In Brazilië gelden namelijk enkele strenge voetbalwetten: de bondscoach hoort een Braziliaan te zijn!