Braziliaanse bondscoaches - een reeksje

Nadat Flavio Costa als icoon van Flamengo en Vasco er niet in geslaagd was Brazilië naar een eerste titel te leiden, was het de beurt aan Zezé Moreira. Die was succesvol geweest met de twee andere topclubs van Rio, Fluminense en Botafogo. Bij “O fogão” werd hij kampioen van Rio in ’48. Met Flu deed hij dat in ’51. Later zou hij nogmaals kampioen spelen met Fluminense en werd hij de trainer met de meeste wedstrijden bij die club.

In 1954 kreeg hij de touwtjes in handen voor het WK in Zwitserland, waar Brazilië althans in eigen ogen groot favoriet voor was. In Europa dacht men daar anders over: ene Ferenc Puskas was immers bezig Hongarije tot een grootmacht in het voetbal uit te bouwen. Bijna iedereen verwachtte een trofee voor Puskas en de zijnen, zeker omdat het WK op Europese bodem plaatsvond.

In de kwartfinale stonden de twee topteams tegenover mekaar. Brazilië had zich geplaatst na een 5-0 tegen Mexico en 1-1 tegen Joegoslavië. Hongarije daarentegen had met zijn totaalvoetbal de tegenstand verpletterd: Zuid-Korea kreeg een 9-0 pandoering en West-Duitsland werd evenzeer naar huis gespeeld met 8-3. Wat een voetbalfestijn moest worden, werd een draak van een wedstrijd. Nadat Hongarije dankzij een penalty op 3-1 kwam, stormde de Braziliaanse bank én pers het veld op. De match werd hernomen maar ontaardde in een schoppartij. De Hongaren wonnen uiteindelijk met 4-2 maar het geweld duurde voort tot na de wedstrijd. De Braziliaanse spelers achtervolgden de Hongaren tot in de kleedkamers en werden daar hardhandig buitengegooid door de meegereisde Hongaarse politie! Uiteindelijk zou West-Duitsland de Hongaren nog de titel ontfutselen, dankzij de schoenen van Adi Dassler - maar dat is een ander verhaal.

Voor Zézé Moreira kwam zo al vroeg een einde aan zijn loopbaan als bondscoach. Hij nam slechts 15 keer de leiding over de nationale ploeg en zou nooit terugkeren. Wel was hij nog tot zijn 74ste actief bij diverse Braziliaanse clubs. Hij werd uiteindelijk 91 jaar oud. Blijkbaar vond God het een goed idee om een falende bondscoach lang te herinneren aan zijn mislukking.

Zoals hierboven vermeld, kon Vicente Feola door ziekte geen vervolg breien aan zijn succes van 1958, waardoor die eer te beurt viel aan Aymoré Moreira. Die voormalige keeper van Botafogo had 32 caps verzameld maar stond nooit echt in doel bij de kanaries. De in Rio geboren Moreira begon als clubcoach in de lagere afdelingen maar kreeg pas erkenning bij de grotere clubs van São Paulo. Hoewel hij geen titels veroverde in die periode, kende hij toch veel bijval als trainer van Palmeiras tussen ’54 en ’57 en als coach van het staatsteam van São Paulo, toen er nog “interlands” waren tussen de staten.

In 1962 zou hij optreden als assistent van Feola maar promoveerde hij dus onverwacht tot T1. De eerste poulewedstrijd tegen Mexico verliep nog voorspoedig, met goals van Zagallo en Pelé maar de toch al blessuregevoelige spits moest in de tweede wedstrijd tegen de Tsjechen al na 28 minuten naar de kant. Hoewel pas 21 jaar, was Pelé toch al de aanvalsleider van de Seleção en na het uitvallen van Feola werd de blessure van de sterspeler als een zeer slecht voorteken beschouwd. Nadat de wedstrijd tegen de Tsjechen op 0-0 was blijven steken, hadden de Brazilianen geheel tegen hun volksaard in een slecht oog in de wedstrijd tegen Spanje. Markant detail: bij Spanje speelde dan ene Ferenc Puskas, de uit Hongarije gevluchte en genaturaliseerde topspits. Moreira verving Pelé door de hardwerkende spits Amarildo. Pelé zelf orakelde dat het land niet stond of viel met hem en dat hij alle vertrouwen had in de andere spelers. En inderdaad: de rust die uitging van Moreira, de zegen van Pelé en de ijver van Amarildo, zorgden voor onverhoopte winst tegen Spanje. Meer nog, de ploeg putte vertrouwen uit die wedstrijd en won het WK. Met Garrincha had het bovendien een nieuwe sterspeler ontdekt, zo mogelijk nog Braziliaanser dan Pelé met zijn dribbels en overstapjes. Garrincha, Amarildo en Vavá namen zowat alle Braziliaanse doelpunten voor hun rekening. In de finale werd de hardnekkige tegenstander van de voorronde, Tsjechoslovakije, verslagen met 3-1.

Moreira nam na dat grote en onverwachte succes afscheid van de nationale ploeg. Hij keerde nog weer in ’67 voor enkele minder belangrijke wedstrijden en bleef actief tot in 1986. Zoals dat gaat in Brazilië trainde hij ongeveer elk jaar een andere club en meermaals dezelfde. In 1974 waagde hij zich over de plas, om eerst Porto te trainen, daarna Panathinaikos. Hij stierf in 1998, 85 jaar oud.

Toen Mario Zagallo na de povere campagne van 1974 de eer aan zichzelf hield, werd hij opgevolgd door de man waar de pers – vooral dan die uit São Paulo – al om riep van voor het toernooi begon: Osvaldo Brandão. Die was op clubniveau immers zeer succesvol en had al eerder de nationale ploeg geleid, zij het zeer kortstondig.

Brandão nam al op zijn 29ste het commando van topclub Palmeiras, waar hij tot dan had gespeeld.In 1947 won hij het staatskampionschap van São Paulo. Nadien coachte hij Santos en Portuguesa, waarmee hij enkele minder beduidende bekers won. Van ’54 tot ’57 was hij aan de slag bij de grote rivaal van Palmeiras, Corinthians. Hij won er meteen een staatskampioenschap.

Intussen was hij ook actief bij de nationale ploeg. De geboren “gaucho” was daarmee de eerste bondscoach die niet uit Rio of São Paulo kwam, al was hij voetbalhistorisch gezien wel een “paulista”. In die eerste periode leidde hij het team doorheen de kwalificaties voor het WK ’58 maar wegens een kritisch interview werd hij vervangen door Vicente Feola.

Van ’58 tot ’74 leidde hij diverse clubs uit Sõ Paulo. Hij veroverde nog 3 staatskampioenschappen én 3 nationale met Palmeiras. Met Corinthians en FC São Paulo pakte hij 2 resp. 1 staatstitels. Hij ontpopte zich aldus tot een van de meest succesvolle clubtrainers ooit, die zowel bij Palmeiras als Corinthians recordhouder is in het aantal wedstrijden aan het hoofd van het team.

Toen Zagallo het moeilijk had om de fantastische selectie van 1970 te laten evolueren en vooral het verlies van Pele op te vangen, riep de paulista pers steeds luider zijn naam. Havelange hield de boot af maar na het debacle kwam het er dan toch van. En de gedisciplineerde motivator slaagde er ook bij de nationale ploeg in resultaten neer te zetten. Op 24 wedstrijden won hij er 20 en verloor er slechts één. Het percentage van 83,33% is ongeëvenaard in de geschiedenis. Hij won de Atlantische Beker en was klaar om Brazilië vlot naar het WK ’78 te loodsen. Groot was dan ook de verbazing toen hij er na een eerste 0-0 in Colombië zelf mee ophield en nog dezelfde dag werd opgevolgd door Claudio Coutinho. In een interview liet hij weten dat hij daarmee hoopte de rust te doen weerkeren in de altijd woelige bond. Vermoedelijk was hij de voortdurende aanvallen vanuit de carioca pers beu, die nog werden versterkt door kritiek van minister Ney Braga. Of misschien was het toch de bond zelf die ongelukkig was met dat gelijkspel en Brandão aan de kant zette.

Osvaldo Brandão ging onverstoorbaar verder met het winnen van bekers en titels bij Palmeiras en Corinthians en eindigde zijn carrière in hoogste klasse bij Cruzeiro in 1984. Vijf jaar later overleed hij, 73 jaar oud.

Na dat van 1970 is het Brazilië van 1982 wellicht het meest legendarische, ondanks dat het er al uit ging tegen Italië in de tweede ronde. We hebben de spelers en wedstrijden uit die editie hier al afdoende geschetst en de focus ligt nu op de architect van de legende: Tele Santana.

Santana was afkomstig uit Itabirito in de mijnstreek. Als speler kwam hij uit voor Fluminense, Guarani, Madureira en Vasco, maar blijft toch vooral verbonden aan die eerste club, waarvoor hij 557 keer speelde en 165 doelpunten maakte.

Tussen '63 en '68 deed hij ervaring op als jeugdtrainer bij de club van zijn hart, Fluminense. Vervolgens promoveerde hij tot T1, en werd kampioen van Rio in '69. Nadien trainde hij Atletico Mineiro, FC São Paulo, Botafogo, Grêmio en Palmeiras, waardoor hij zowat alle hoeken van het land zag op enkele jaren tijd. Met Atletico en Grêmio werd hij telkens één keer staatskampioen, met Atletico zelfs nationaal, in 1971

In 1980 was dan het moment gekomen om de nationale ploeg te leiden. Santana was dan 49 jaar. Net als zijn voorganger Coutinho liet Santana zich inspireren door het Nederlandse totaalvoetbal, waarbij elke speler op elke positie uit de voeten kon. Maar waar Coutinho de nadruk legde op de fysieke aspecten van het systeem en een strakke discipline op en naast het veld, gaf Santana veel vrijheid en verantwoordelijkheid. In de altijd kritische pers werd hem verweten te spelen zonder echter spits, maar Santana zei daarop: ik heb er geen. De beste spits van dat moment, Careca, was immers gekwetst. Santana hield het dan maar bij een werkkrachtig aanspeelpunt als Serginho, waar het vernuft van Zico en de zijnen dan omheen fladderde.

Na oliedollars geschept te hebben in Saoedi-Arabië keerde hij terug voor de campagne van 1986. Hij deed grotendeels een beroep op de sterk verouderde groep die vier jaar eerder het mooie weer maakte. De kritiek op zijn al te naïeve stijl pareerde hij door zich strenger voor de groep op te stellen dan voordien. Dit leidde tot een conflict met sterspelers Renato Gaucho en Leandro. Brazilië speelde niet zo sprankelend als in 1982 maar won wel alles, in een meer klassieke rolverdeling met Careca in de punt. Zonder één doelpunt teincasseren bereikte Brazilië de kwartfinale, die het met penalty's verloor van Frankrijk.

In de vier jaren die volgden op zijn laatste opdracht als bondscoach, trainde hij Atletico nogmaals, Flamengo, Fluminense en Palmeiras, alvorens in 1990 neer te strijken bij FC São Paulo, waarmee hij een ongekend palmares neerzette: twee staatskampioenschappen, één nationaal, twee "copa libertadores" (de Zuid-Amerikaanse Champions' League) en liefst twee intercontinentale bekers.

In 1996 kwam een abrupt einde aan de succesvolle carrière van Tele Santana: door een beroerte verloor hij een deel van zijn spraakvermogen en motoriek. Hij probeerde nog een contract te versieren bij Palmeiras maar het was voor iedereen, behalve voor de diep gefrustreerde en ietwat paranoïde geworden Santana, duidelijk dat hij niet langer kon functioneren. Uiteindelijk overleed de levende legende in 2006, 75 jaar oud.

Carlos Alberto Parreira vertoont nogal wat gelijkenissen met een vorige bondscoach uit deze reeks. Net als Claudio Coutinho begon hij immers als physical coach in de voetballerij, zonder enig verleden als speler. Na een korte periode bij São Cristovão in die functie, mocht meteen bondscoach worden bij Ghana. Dat land was erop uit om een Braziliaan in te huren voor de functie en had een verzoek ingediend bij het ministerie van buitenlandse zaken, dat de vraag doorspeelde aan de universiteit van Rio. Die stuurde hun briljantste leerling op pad, de toen 23-jarige Carlos Alberto Parreira. De rest van dit bijzondere verhaal kan je lezen bij The Guardian.

Na zijn Afrikaanse avontuur werkte Parreira verder in de comfortabele schaduw van de palmbomen in Rio, als lid van de staf bij topclub Vasco da Gama. In 1970 mocht hij mee naar Mexico als één van de fysieke coaches. In 1975 kreeg hij zijn eerste grote opdracht als T1 bij Fluminense, de club waarvoor hij altijd zou supporteren, maar na vier maanden was het feest alweer voorbij. In 1978, nog altijd maar 35, werd hij bondscoach van Koeweit, waar hij maar liefst vijf jaar zou blijven. Hij plaatste het land als outsider voor het WK van 1982 in Spanje en versierde zelfs een gelijkspel tegen Tsjechoslovakije. In 1985 verleidden de Verenigde Arabische Emiraten hem tot een poging om hetzelfde klaar te spelen voor het WK in 1986 maar dat lukte niet. Na een korte passage bij de Saoedische buren, mocht Parreira voor de VAE nog eens proberen in 1990 en deze keer slaagde hij wel in die opdracht. Het toernooi zelf was geen succes maar Parreira had nu wel getoond dat hij met landenteams de moeilijkste klussen kon klaren.

In 1991 zwaaide hij met zijn toverstokje voor eigen publiek: met de zeer bescheiden club Bragantino - die later zou worden opgekocht door het Red Bull concern - plaatste hij zich voor de finale van de nationale competitie, na een "round robin" van 19 wedstrijden. Hierin verloor Bragantino amper twee keer en had het het beste doelpuntensaldo. In de halve finale klopte Parreira de club van zijn hart, Fluminense, maar de finale ging verloren tegen dé ploeg van die tijd, het FC São Paulo van Tele Santana.

Genoeg voor de Braziliaanse bond om deze wonderdokter aan te stellen. Het land had nu al vijf WK's zonder winst moeten stellen en het ongeduld steeg ten top. Brazilië kende rond die tijd een moeilijke periode, ondanks de ruime publieke steun voor superster Falcão aan het hoofd van de selectie. De resultaten waren echter maar zozo, zodat het er weer bovenarms op zat tussen pers, publiek, bond en coach. Falcão mocht beschikken en Parreira kwam in de plaats, met Zagallo als chaperon. De kwalificaties startten slecht, met een gelijkspel en een nederlaag. Het volk schreeuwde meteen om zijn ontslag maar de spelers vroegen de voorzitter om de groep nog een kans te geven. Ricardo Rocha stelde voor om voortaan hand in hand op te komn voor elke wedstrijd, om de hechte groepssfeer uit te spelen. De symboliek leek te werken met een doelpuntenkermis tegen Venezuela maar meteen daarop volgde een nieuw gelijkspel tegen Uruguay. De zuinige speelwijze van Parreira's kanaries strookte niet met de volksaard. Bovendien begreep niemand waarom Romario alsmaar op de bank zat. Parreira gaf voorkeur aan het collectief en vond Romario te individualistisch. Hij werd hierin gesteund door Zagallo. Toch moest de staf plooien voor de volkswoede, doordat Romario bij Barcelona de pannen van het dak speelde. In de ultieme kwalificatiewedstrijd scoorde Romario beide doelpunten tegen Uruguay.

Op het WK pakte Parreira uit met een ongeziene opstelling: een 4-2-2-2. In feite betrof het een centraal verdedigend vierkant met Marcio Santos en Ricardo Rocha in de verdediging en daarvoor de defensieve middenvelders Mauro Silva en Dunga. Voor hen twee creatievere middenvelders Zinho en Rai en voorin de snelle spitsen Bebeto en Romario. De flanken waren voor loopwonders Jorginho en Leonardo, die dankzij het centrale blok voor aanvallende impulsen konden zorgen. Met twee overwinningen en een gelijkspel plaatste Brazilië zich zoals verwacht voor de achtste finales. Thuisland VS werd maar moeizaam verslagen. De Seleção veroverde pas de harten door een zeer sterk Nederlands elftal, met Koeman, Rijkaard en Bergkamp, te verslaan met 3-2. In de halve finale kwam het opnieuw uit tegen het verrassend sterke Zweden, dat ditmaal nipt voor de bijl ging. In de finale was het nagelbijten: Brazilië kon eindelijk, éindelijk wereldkampioen worden en de stress leek de overhand te nemen. Tegen het altijd sterk verdedigende Italië bleef het 120 minuten lang 0-0. Franco Baresi miste zijn strafschop maar Marcio Santos deed hetzelfde. Nadat Albertini en Evani voor Italië, en Romario en Branco voor Brazilië wél scoorden, miste Massaro. Kapitein Dunga nam zijn verantwoordelijkheid en zette de ploeg op voorsprong. Toen schoot sterspeler Roberto Baggio hoog over en was Brazilië onder Parreira dan tóch wereldkampioen.

De voetbalwereld was echter allerminst gelukkig met deze finale, de eerste die beslist werd met penalty's en de eerste die eindigde op 0-0. Het was een WK geworden dat symptomatisch was voor de saaie jaren 90, als zelfs Brazilië zich beperkte tot secuur verdedigen en uitbreken. In het moederland werd de titel gevierd maar Parreira deelde niet echt in het applaus. Men vond dat Romario het WK voor Brazilië had gewonnen en dat die dankzij het publiek op het veld had gestaan, ondanks de coach en zijn behoudsgezinde, systematische visie.

Parreira begon dan aan zijn reis rond de wereld, die via Valencia, Fenerbahçe en New York leidde naar een vierde WK, ditmaal met Saoedi-Arabië. Na twee verliespartijen ontsloegen de Saoedi's de coach nog tijdens het WK, een unicum. De volgende jaren trainde hij telkens voor een korte periode clubs in eigen land, met weer Fluminense, Atletico Mineiro, Santos, Internacional en Corinthians. De Bond riep hem terug om Scolari op te volgen, die in 2002 de vijfde titel had veroverd. Parreira werd Zuid-Amerikaans kampioen maar op het WK van 2006 ging het fout. Nochtans beschikte Parreira over een selectie met meer aanvalend talent dan in 1994: Ronaldo, Adriano, Kaká, Ronaldinho, Robinho, Juninho, Emerson, Ze ROberto ... In doel Dida, op de flanken Cafu en Roberto Carlos, centraal Lucio en Juan. Brazilië was een van de grote favorieten met dit arsenaal maar in de kwartfinale liep het aan tegen een ander sterrenelftal, dat van Zidane, Henry, Ribery, Vieira, Makelélé ...

Uiteraard werd dit verlies in Brazilië slecht onthaald. Men hekelde de sterrenmentaliteit bij de spelers en de voorbijgestreefde methoden van Parreira en zijn talisman Zagallo. Parreira werd meteen opgehaald door Zuid-Afrika om zich voor te bereiden op het WK in eigen land. Hierdoor werd Parreira, samen met Bora Milutinovic, de recordhouder qua deelnames aan een WK: maar liefst 6 en met 5 verschillende landen. Toch eindigde zijn laatste kunstje in mineur: de Bafana Bafana's, die het paradepaardje moesten worden van het eerste WK op Afrikaanse bodem, gingen er als eerste gastland ooit uit in de groepsfase. Zijn allerlaatste opdracht was er ook geen om vrolijk van te worden. Ditmaal was hij de TD als secondant van Scolari op het WK van 2014 in eigen land. We weten allemaal hoe dat is afgelopen.

De 12de coach in deze reeks is de laatste die de wereldbeker veroverde. Luiz Felipe Scolari schonk Brazilië in 2002 zijn vijfde trofee.

Scolari begon op zijn 34ste als coach bij lager geklasseerde teams. Na een reeks demonstratiewedstijden in Saoedi-Arabië was Al-Shabab zo onder de indruk dat ze hem aanwierven. Vervolgens ging hij aan de slag bij Grêmio. Scolari zou de rest van zijn loopbaan pendelen tussen clubs in Brazilië en het Midden-Oosten. In het thuisland noemen we naast Grêmio (4x) ook nog Palmeiras (3x) en Cruzeiro (2x). In het buitenland bij Koeweit en de grootste club aldaar, later ook nog in Japan en China.

Het best verging het hem halverwege de jaren 90, toen hij met Grêmio in 1995 én staatskampioen, én nationaal kampioen én winnaar van de Copa Libertadores werd. In '94 won hij de beker en in '96 werd hij nog eens staatskampioen. In 2001 werd de 54-jarige Scolari gevraagd om de nationale ploeg uit het slop te halen. De kwalificatie voor het WK hing aan een zijden draadje. Eerst was Vanderlei Luxemburgo afgegaan op de Olympische Spelen. Bovendien zat het gerecht hem op de hielen wegens corruptie. In de jaren 90 speelden steeds meer Braziliaanse sterren in het buitenland, wat het voetballand in een identiteitscrisis stortte. De "Europeanen" werden sterreallures verweten en een gebrek aan liefde voor het vaderland, annex het kanariegele truitje. Eén van de hardste roepers was Emerson Leão, ex-nationaal doelman en notoir intrigant. De Bond stelde hem aan om schoon schip te maken: Leão stelde enkel spelers op uit de eigen competitie. Erg goed liep dat niet en na een nederlaag in de Confederatiecup tegen Australië vond men het welletjes. Met Scolari kwam een ervaren voetbalcoach aan het roer, die met sterren kon werken en er toch een ijzeren discipline op nahield.

Nochtans liep het aanvankelijk onder Scolari niet veel beter. Eerst deden Europese sterren zoals Mauro SIlva en Romario weinig moeite om het vooroordeel weg te werken, toen ze om verchillende redenen afzegden voor de Copa America van 2001. In de kwartfinale werd Brazilië dan ook nog eens schandelijk uitgeschakeld door Honduras. De kwalificatie voor het WK, die voordien altijd een evidentie was geweest, kwam pas voor mekaar in de laatste groepswedstrijd tegen Uruguay. Topscorers waren Rivaldo en Romario met elk 8 goals. Romario was dan al 36 jaar, een levende legende die al lang niet meer de snelle alleskunner was van weleer maar die ze nog altijd met gemak in het mandje legde bij de club van zijn hart, Vasco da Gama. In de ogen van het volk, vooral in Rio, was het Romario die het land in 1994 kampioen had gemaakt en was het absoluut noodzakelijk hem mee te nemen. In een etentje met de bondsvoorzitter, die net voordien nog had gekonkelfoesd met Romario, liet Scolari weten dat hij op het WK snelheid en inzet nodig had, en dus Romario zou thuislaten. De president was woedend en liet Scolari vertrekken, zonder beveiliging mee te sturen, waarop boze fans die lucht hadden gekregen van het gesprek, zijn auto ei zona sloopten en Scolari nipt ontsnapte aan een lynchpartij.

Scolari rekende op twee andere sterren, Rivaldo en Ronaldo, terwijl die nochtans evenmin in topconditie verkeerden. Rivaldo moest eigenlijk onder het mes en Ronaldo had niet meer gespeeld sinds 2001. Achter die twee spitsen posteerde hij het jonge supertalent Ronaldinho, op de flanken de twee kilometervreters Cafu en Roberto Carlos. In steun twee defensieve middenvelders Gilberto Silva en Juninho Paulista, plus drie verdedigers Edmilson, Lucio en Roque Junior. Het thuisland had weinig vertrouwen noch enthousiasme voor dergelijke behoudsgezinde opstelling. Scolari leek echter over een konijnepoot te beschikken twee keer die van Guy Thys. In de groepsfase kreeg Brazilië weinig weerwerk van China of Costa Rica. Turkije werd nipt verslagen. In de achtste finales lag China er bijna uit, ware het niet van een Jamaicaanse scheids en een afgekeurd doelpunt van Wilmots. Nog eens Turkije en Engeland gingen voor de bijl met minimaal verschil. In de finale deed Ronaldo wat men mocht verwachten van de beste speler ter wereld: hij scoorde twee keer tegen Duitsland. De vijfde cup was binnen en Felipão was plots een volksheld.

Na dit grote succes ging hij in op een uitnodiging van Portugal, dat over een fantastische selectie beschikte en hoopte in eigen land het EK te kunnen winnen. Dat lukt nét niet. De Griekse underdog verpestte het Portugese volksfeest dat had moeten losbarsten na de finale in Lissabon. Twee jaar later leidde Scolari het land naar een vierde plaats op het WK van 2006. Met de jonge Cristiano ontbolsterd als wereldster, verwachtte men misschien meer, maar toch was de prestatie uniek voor Portugal en werd Scolari opnieuw op de schouders gehesen. In 2008 verging het hem minder goed: Portugal werd uitgeschakeld door Duitsland in de kwartfinale van het EK.

Scolari's naam was echter gemaakt en het grote Chelsea hengelde naar zijn diensten. Hij moest echter na enkele mindere resultaten alweer vertrekken, met een troostprijs van 15 miljoen dollar. Via Bunyodkor, waar hij met een record aantal overwinningen kampioen speelde, keerde hij terug naar eigen land. In 2012 mocht hij samen met die andere wereldbekerwinnaar, Parreira, de kanaries klaarstomen voor het zesde succes, in eigen land. De verwachtingen waren hooggespannen want er was een nieuw wonderkind opgestaan, Neymar. Helaas, Brazilië kreeg in eigen huis een totale afgang te verwerken, in de illustere 1-7 tegen Duitsland. De "mineiraço" kon qua dramatiek de vergelijking doorstaan met de "maracanaço" van 1950. Scolari beleefde de slechtste dag uit zijn loopbaan en nam ontslag.

Na nog wat omzwervingen is Luiz Felipe Scolari nu technisch directeur bij Atletico Mineiro.