KV Oostende onder curatele

Maar eerst een who's who in de KVO-soap. We beginnen met Thorsten Theys, de "Chief Operating Officer" die de huidige coup heeft gepleegd op de Amerikaanse eigenaars. Theys is 44, ik neem dus aan geboren in 1979. Op zijn linkedin-profiel zie ik dat hij een bachelor bedrijfskunde heeft gevolgd in Artevelde, tussen 2004 en 2007. Wat hij gedaan heeft tussen zijn 18 en zijn 25 is onduidelijk. Maar goed, sinds 2007 heeft hij zich op boekhouding gestort, met succes, want KVO werd klant bij zijn kantoor. Vervolgens werd hij COO in 2020. Blijkbaar kon hij de groep Lee-Conway overtuigen van zijn kunnen, want hij mocht nog eens anderhalf jaar lang hetzelfde gaan doen bij AC Nancy. Volgens LinkedIn doet hij dat nog altijd, volgens diverse artikels is hij er in september buitengegooid. Hij zou 317000 euro schadevergoeding vragen voor het onterechte ontslag. In oktober werd hij ook ontslagen door Conway en co als COO van Oostende.

Nu werpt hij zich dus op als redder van KVO maar we moeten toch een beetje opletten met al te vroeg Hosanna over de Belgische verankering. Behalve de recente jaren als vazal van de investeringsgroep die hij nu dagvaardt, heeft Theys geen enkele ervaring met een voetbalclub. ZIjn verdiensten als accountant blijken voorlopig enkel door het feit dat KVO hem goed genoeg vond, wat ik persoonlijk geen referentie vind, want voetbalclubs zijn notoir slecht, om niet te zeggen moedwillig, in boekhouding. Tot slot werpt dit artikel in Sporza een ander licht op Theys als voormalige handlanger van Gauthier Ganaye, de Franse wonderboy die nu putten is gaan graven in RWDM bij nog zo'n succesvolle multi-owner. Ten tijde van de degradatie was Dennis Van Wijk alvast weinig te spreken over het duo. Toeval of niet, sinds Theys aan de slag is bij KVO, is het zakencijfer van zijn boekhoudkantoor flink gestegen.

In de serie "Kustboys" zien we Theys af en toe verschijnen en dan vooral op de moto, die naar eigen zeggen zijn mindfulness, yoga en tai-chi is. Rust in het hoofd kan de man alvast gebruiken, want toen het nog redelijk goed ging met de club, ging hijzelf over de schreef in een duel met Zulte-Waregem. Hij hield een toespraak waarin hij het bondsparket belachelijk maakte en na de match nam hij de champagne weg uit de kleedkamer van de scheidsrechters. Ook had hij een spandoek laten ophangen in het lege bezoekersvak met beledigingen aan het adres van de VAR.

We zullen hem al bij al maar het voordeel van de twijfel geven, want hij steekt toch maar zijn nek uit voor de club. Zijn oproep tot Conway en Coucke om hun financiële claims te laten vallen, zullen echter weinig gehoor vinden. Wordt vervolgd, straks, met Frank Dierckens.

Oostende wil samen met club fusioneren
Nieuwe naam

Nieuwe club Kv oost Brugge

Dan komen we aan bij Chien Lee, de Chinese partner (of baas) van Conway, en die heeft zelfs een eigen pagina op Wikipedia! Dat komt vooral door zijn aanwezigheid in het voetbal, als multi-owner. Lee lijkt een échte zakenman te zijn, met succesvolle ondernemingen in de toeristische sector. Voordien was hij vooral actief in "real estate" en we weten dat je daar overal maar vooral in China heel rijk mee kan worden. Het kan volgens mij ook niet zonder overheden om te kopen of concurrenten fysiek uit te schakelen en af te dreigen, maar wie weet is net hij de uitzondering op de regel. We weten in elk geval wél uit de eerdere schetsen van Paul Conway dat die in aanraking is gekomen met de Chinese maffia. Vermoedelijk heeft Chien Lee de bescherming van Paul op zich genomen. Een geluk dat er nog goede mensen zijn in de wereld.

In 2016 vond de Chinese durfkapitalist het een goed moment om zich in het voetbal te kopen. Eerste club op de lijst was OGC Nice. In 2017 volgde Barnsley en in 2019 het Zwitserse Thun. Vervolgens kwam Oostende in de portefeuille. Met een winstgevende verkoop van Nice aan Ineos-man Ratcliffe, boekten Lee en de zijnen een eerste succes. Hij kocht zich opnieuw in in een Franse club, het immer noodlijdende Nancy, het Deense Esbjerg, het Nederlandse Den Bosch, nota bene Kaiserslautern in 2022 en vorig jaar nog het Poolse Tychy.

Op zijn Wikipedia-pagina kan je nog eens alles lezen over hoe hij het Moneyball-systeem heeft verfijnd. We zullen zien of dat zo is, verder in deze reeks. Eerst moeten we nog een figuur oprapen.

Het jaarverslag van KV Oostende dan. Het recentste, van 22-23, is er nog niet, maar dat van het jaar ervoor spreekt ook al boekdelen.

KVO had toen 15 miljoen aan activa:
- 2,8 miljoen vaste (geen idee wat, de gronden zijn van de stad, het stadion van Coucke).
- 4,6 miljoen aan "meerwaarde op de spelers"
- 7,2 miljoen aan "aankoopwaarde in afschrijving"

Kortom een spelerskern die zogezegd 14 miljoen waard is. Volgens Transfermarkt is dat vandaag 8,75 miljoen. Meestal hanteren dergelijke clubs een factor 3 à 4 naar beneden, hier zien we een overschatting met factor 1,5. De reële waarde van de kern ligt wellicht dichter bij de drie miljoen. Er zit dus minstens 11 miljoen opgeklopte waarde in die activa.

Die activa (die dus niet bestaan) moeten volgende passiva verantwoorden:
- 17 miljoen aan schulden, met andere woorden, het eigen vermogen is al negatief
- en, hou u vast, 27 miljoen aan kapitaal
wat betekent dat er een overgedragen bedrijfsverlies is van 29 miljoen. En dan moet vorig seizoen nog komen ...

Waar hebben we dat fiasco nog gezien? Ha juist, bij Westerlo.

Maar welke bedrijfsrevisor keurt zoiets toch goed? En hoe passeert dit de licentiecommissie? Je begrijpt er niks van.

Absoluut correct. Als admin het kan verhuizen, no prob!

De eerste club die we onder de loep nemen is OGC Nice. We beginnen in 2015-2016 waarin de club een uitstekend seizoen kende onder trainer Claude Puel. Voorzitter is dan al, sinds 2011, Jean-Pierre Rivère, een lokale zakenman. Dan, in de zomer van 2016, ondergaat Nice een kleine paleisrevolutie. Rivère had tot dan 51% van de aandelen in handen. Het Chinees-Amerikaans consortium van Lee en Conway koopt de overige aandeelhouders uit en verwerft nog eens 31% van Rivère zelf, die aldus nog 20% overhoudt. Claude Puel vertrekt in onderlinge overeenstemming en gaat aan de slag bij Southampton. Zijn opvolger heet Lucien Favré. Rivère blijft voorzitter en ook algemeen directeur Julien Fournier behoudt zijn functie. Het doel van de overname is simpelweg kapitaalsverhoging, die het harde werk van de bestuursploeg moet consolideren en de stap zetten naar een blijver aan de top van de Franse competitie. De vaste waarden in de kern worden behouden en verrijkt met jonge beloften. Dé tour de force is echter de aanwerving van Dante en vooral het enfant terrible Mario Balotelli.

In 2016-2017 doet de club het inderdaad nóg beter. Ze voert een tijdlang de rangschikking aan en eindigt uiteindelijk derde, wat een ticket oplevert voor de Champions' League. Ook in Europa scheert de derde club van de Côte d'Azur, na Marseille en Monaco, hoge toppen. Het daaropvolgende seizoen zijn de ambities onveranderd hoog maar in de competitie loopt het een stuk minder. Nice zal 8ste eindigen, buiten de Europese plaatsen. In de CL doet Nice het uitstekend, door onder andere Ajax uit te schakelen, maar in de laatste fase voor het échte bal met groepen, sneuvelt het alsnog tegen Napoli. Aan het eind van dat seizoen moet Favré plaats ruimen voor Patrick Vieira. Die kent vervolgens een kleurloos 2018-2019 met een 7de plaats. Bestuurlijk treden de eerste barsten op tussen het bestuur en de eigenaars. Uit onvrede met de aanwervingspolitiek die Lee en Conway voorstaan, treedt Rivère in januari 2019 af met Julien Fournier in zijn spoor. Zij worden vervangen door ene Gauthier Ganaye, op dat moment CEO bij Barnsley, dat intussen ook deel uitmaakt van het concern.

Lang duurt het mediterraanse sprookje van Ganaye niet, want zijn bazen doen in de zomer van 2019 Nice van de hand. Hun eerste en voorlopig enige verkoop, met fikse winst zo heet het, aan de rijkste man van Engeland, Jim Ratcliffe. De oprichter en CEO van Ineos was nochtans vaak vernoemd als mogelijke overnemer van clubs in de Premier League maar koos dus voor OGC Nice. Waarom, dat legt de uitstekende journalist met helaas onbeluisterbare stem Alfie Potts Harmer, aka HITC Sevens, uit in deze video:



De video vertelt niks over de vorige eigenaars, die óns nu net interesseren, maar de slotsom is dat Ratcliffe zo rijk is dat de vraagprijs peanuts was en er genoeg redenen waren voor hem om net daar te investeren, zoals het feit dat hij in het nabije belastingparadijs Monaco woont.

Een van de eerste wapenfeiten van Ratcliffe was het oude bestuur in ere herstellen. Een rentrée door de grote poort dus voor Rivère en Fournier. Sportief toonde Nice een zekere regelmaat: 5de, 9de, 5de, 9de en dit seizoen staan ze knap tweede na het onvermijdelijke PSG.

Deze eerste aflevering toont dus weinig dat de Oostendenaren tot andere inzichten had moeten brengen. Ja, er was onenigheid opgetreden tussen bestuur en eigenaars, maar van verval was geen sprake, en na de doorverkoop vielen er geen lijken uit de kast.

In 2019 verwierf Chien Lee voor 3 miljoen een minderheidsaandeel van 25% in FC Thun, een Zwitserse liftploeg. In dit persbericht worden de voordelen van het partnerschap opgesomd: de data-based scouting (uiteraard), meer financiële slagkracht en ietwat buiten de lijntjes, de toeristische marketing van de streek. De core business van PMG, zo gaat het bericht verder, is digitale content (film, TV, sport en games) in de Aziatische Asian markt. De successen bij Nice en de geslaagde moneyball-approach bij Barnsley zetten verder de toon. Nog in de slag zit de Seelig Group, die bekend is van filmproducties à la Avatar. Het bestuur, bij monde van voorzitter Markus Lüthi en vice-voorzitter Markus Peter, hecht er wel aan te melden dat PMG geen meerderheidsaandeel verwerft, waardoor de club onafhankelijk blijft.

Vier jaar nadien maakt een artikel in de Zwitserse pers een balans op. Ander Gerber, de huidige voorzitter, stelt daarin dat de 3 miljoen van PMG absoluut noodzakelijk waren voor het voortbestaan van de club. Toch kreeg Thun meteen met tegenslag te maken: er was de degradatie aan het eind van 2019-2020 en vervolgens maakte Corona het heel de voetbalwereld lastig. Toch is de samenwerking er een "vanop afstand". Het aandeel van PMG is verder teruggebracht tot 15%. De club blijft een regionale selectiepolitiek voeren, in weerwil van het opzet van de holding. Naast financiële steun zou Thun immers de mogelijkheid hebben om te profiteren van het internationale spelersnetwerk of de "enorme statistische database" van PMG. Maar Gerber ziet daar weinig heil in: “We willen vertrouwen op onze eigen jonge mensen en zo min mogelijk spelers uit het buitenland halen”. Hij voegt er nogal vaag aan toe: "We zien wel hoe deze verbinding zich gaat ontwikkelen.”

Intussen raakt Thun niet uit de rode cijfers. Er wordt gesproken over een nieuwe kapitaalsinjectie maar de toestand blijft heikel.
Zelfs promotie naar de Super League zou niet alle problemen oplossen.

Waren Nice, Barnsley en Thun nog verhalen van maar en misschien, dan geeft na Oostende het lot van AS Nancy meer dan te denken. In het kort: van Ligue 1 in 2017 is Nancy in 2023 afgezakt naar Nationale 2, het vierde niveau. Niet alleen sportieve resultaten liggen daarvan aan de grondslag maar ook twee administratieve degradaties.

We pikken in bij seizoen 2017-2018, na de degradatie uit de Ligue 1. Spoedig blijkt dat de ploeg niet om promotie zal strijden maar wel voor het behoud. Voorzitter Rousselot wisselt maar liefst 3 keer van trainer. Pablo Correa begint aan de klus, T2 Hognon neemt over maar moet na enkele wedstrijden alzweer plaatsruimen voor Patrick Gabriel. Uiteindelijk doet oudgediende Didier Tholot het seizoen uit. Hij flikt de redding: AS Nancy eindigt nipt 17de.

In oktober 2018 neemt Jean-Michel Roussier het voorzitterschap over van Rousselot. Onder trainer Alain Perrin kan de club zich iets vroeger op het seizoen redden en eindigt ze 14de. Toch stuurt de licentiecommissie Nancy naar Nationale 1, wegens een gat van 8 miljoen in de begroting. Dankzij aandeelhouder en ex-voorzitter Rousselot, die nog een paar miljoenen in de club pompt, wordt de beslissing teruggedraaid. Wel krijgt Nancy een salarislimiet opgelegd. Toch verloopt 2019-2020 tamelijk rimpelloos op sportief vlak, met een 12de plek.

Dan is het moment aangebroken waarop Chien Lee en de zijnen hun intrede doen. Die zijn al drie jaar bezig met Nancy maar hebben uiteindelijk Rousselot tot een verkoop kunnen bewegen, omdat die zijn eigen kapitaal niet in de club kan blijven steken. 50% van de aandelen gaan naar een schijnfirma in Delaware (PP Asnl Investors LLC) maar behoren feitelijk toe aan Chien, Conway en hun vrienden-vennoten Frankel en Kalt. Nog eens 25% gaan naar Chien zijn firma en de overige 25% naar PMG van Conway. Voorzitter van de club wordt ... Gauthier Ganaye. Sportief loopt het echter voor geen meter. Nancy heeft de rode lantaarn stevig vast en de supporters gooien bommetjes op het veld. Oud-speler Pedretti probeert de meubelen te redden maar geeft er snel de brui aan, wegens totaal gebrek aan steun van het bestuur. Die stellen dan ene Albert Cartier aan maar veel verandert er niet. De ploeg blijft laatste en het bestuur is nergens te bespeuren. De supporters manifesteren en zelfs de lokale politiek komt tussenbeide. De schepen van sport probeert het bestuur te pakken te krijgen en laat zich vertellen dat Ganaye al geen voorzitter meer is. Maar een officiële communicatie is er niet.

Het stuurloze Nancy - waar van data of pressing al lang geen sprake meer is - zakt onherroepelijk naar 1ste Nationale, het derde niveau. Ook daar gaat de vrije val verder. In de laatste match van het seizoen redt Nancy zich drie keer maar even vaak blundert de verdediging zodat de club alsnog zakt. Oordeel zelf:



Tot overmaat van ramp voldoet Nancy opnieuw niet langer aan de licentievoorwaarden, waardoor het administratief nóg eens zakt, naar 3de Nationale. Aangezien dit een zuivere amateurreeks is, zou dit het einde betekenen van de profclub Nancy. De aandeelhouders hergroeperen zich: alleen Chien Lee en de Indiër Krishen Shud zijn nog van de partij. De rest heeft zijn deel aan hen verkocht voor een symbolische euro. Door de verliezen te spreiden, kunnen Chien en Shud alsnog een budget rondkrijgen. Dankzij een daler elders, wordt Nancy heropgevist in 2de Nationale. Gauthier Ganaye, die al meer dan een jaar niet in Nancy is gesignaleerd, wordt officieel vervangen door Sébastien Janodet, die orde op zaken moet stellen. Diens verblijf is echter van heel korte duur: in de zomer neemt Nicolas Holveck het van hem over. Hij heeft bestuursfuncties uitgeoefend bij onder meer AS Monaco, en kent dus het klappen van de multi-ownerzweep. Nancy is het huidige seizoen gestart met oude getrouwe Pedretti maar staat alweer op een degradatieplaats. Genoeg voor de club om de Uruguyaan Pablo Correa aan te stellen - een nostalgische teruggreep naar betere jaren.

De lotgevallen van Nancy staan in schril contrast bij wat Chien en co eerder presteerden bij Nancy. Van databases, jeugdwerking en pressing is nooit sprake geweest, meer nog, de dirigenten en aandeelhouders waren amper te zien op de club. Dat de schade bij Nancy aanzienlijk is, mag duidelijk zijn, maar welke baat de investeerders hebben bij dergelijk verval, blijft giswerk.

In maart 2021 werden Chien Lee en zijn paladijnen baas bij Esjberg, een Deense liftploeg. In het decennium 2000-2010 had het zich in de Superliga kunnen handhaven maar van 2011 tot 2020 gingen het weer op en neer. De club had geen stabiele financiële basis en PMG moest daaraan verhelpen. De komst van de “Amerikanen” als meerderheidsaandeelhouder met 35 miljoen Deense Kronen (nee, geen Euro’s in Denemarken), verleidde de lokale vastgoedmagnaat Claus Sörensen tot een minderheidsaandeel van 10 miljoen. De club ging dus met een stevige injectie de terugronde in.

De club slaagde er echter aan eind van dat seizoen (2020-2021) niet in om te promoveren naar de Superliga. In mei 2021 werd Peter Hyballa aangenomen als hoofdtrainer van de club. Nog geen twee maanden na zijn aanstelling verscheen in de Deense pers dat meerdere Esbjerg-spelers zijn ontslag eisten na "mentaal en fysiek misbruik". De dag nadien berispte de Deense spelersvakbond het bestuur van Esbjerg nadat de Amerikaanse voorzitter Michael Kalt het conflict had afgezwakt zei dat er slechts een paar spelers problemen hadden met de coach. Tegelijk degradeerde Hyballa vier belangrijke spelers naar de beloften. Op 15 juli werd Esbjerg fB door de spelersvakbond aangeklaagd bij de Deense Arbeidsinspectie omdat Hyballa spelers zou hebben geslagen. Hyballa ontkende de aantijgingen. Een blik op zijn trainersprofiel leert echter dat hij vrijwel overal snel vertrok en daarbij niet alleen met de deuren zou hebben geslagen.

Op 28 juli stuurden de spelers van Esbjerg uit het eerste elftal een open brief naar de clubleiding, waarin ze "sterk wantrouwen" uitten jegens Hyballa. De brief werd ook in verschillende media gepubliceerd. In reactie op de brief verklaarde Paul Conway: "Zo onprofessioneel, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het kunnen nooit de spelers zijn die mogen beslissen wie er mag spelen."

Op 11 augustus nam Hyballa, na weken van rumoer en een slechte seizoensstart, ontslag en werd hij vervangen door Roland Vrabec. Die werd in maart 2022 na zeven maanden ontslagen, omdat de promotie wiskundig onmogelijk geworden was. Rafael van der Vaart nam over. Na thuisverlies van 3-0 tegen Lyngby, gooiden Esbjerg-hooligans vuurwerk op het veld, wat resulteerde in meerdere arrestaties. Ejberg streed nu niet meer om promotie, wel tegen degradatie. Op 18 mei 2022 verloor Esbjerg met 2-3 van Fremad Amager en degradeerde voor het eerst in 28 jaar naar de 2e divisie, het Deense 3e niveau. Bij de laatste wedstrijd verlieten de fans na 19 minuten het stadion en lieten er spandoeken achter met weinig lieve woordjes aan het adres van PMG.

Bronnen:
- WIkipedia
- sportsgazette.co.uk/how-pmgs-barnsley-fc-as-nancy-and-esbjerg-fb-got-relegated-in-a-single-season/
- efb.dk/efb-praesenterer-ny-hovedaktionaer/