Hein 60 en AA Gent

Naar aanleiding van de 60ste verjaardag van Hein Vanhaezebrouck publiceerden de meeste grote kranten een interview, waarin Hein zelf terugblikte op zijn carrière en vooruitblikte naar de toekomst. Tegelijk wordt de situatie van AA Gent alom besproken, dat zopas sportief rechtkrabbelde na povere resultaten, al dan niet beïnvloed door de wintermercato waarin Fofana, Orban én Cuypers de club verlieten. Ik ga ervan profiteren om mijn eigen mening te geven, zowel over Hein als over AA Gent.

Hein maakte eerst naam als coach van KV Kortrijk, dat hij liet presteren boven de verwachtingen. KVK was toen een middenmoter die af en toe op de deuren van de subtop bonkte. Het verleidde RC Genk ertoe het roer in handen te geven van deze Belgische kroonprins van het trainersgild. Genk doet dat wel vaker, zoals nu weer met Wouter Vrancken. Het werd geen succes. Genk heeft nu eenmaal een traditie van eens te pieken met een titel en dan weer jarenlang moeite te hebben om zelfs de top-4 of top-6 te halen. In dergelijke magere jaren ontsloeg het nogal makkelijk zijn trainer. Vandaag is het geduld met Vrancken opvallend groot, toen zat de club wat dat betreft misschien nog in een leerfase en Hein mocht beschikken. Hij keerde terug naar Kortrijk en pikte daar eigenlijk de draad gewoon weer op. Die andere opkomende topclub, AA Gent, had genoeg gezien en gaf Hein een tweede kans. Hij zou het vertrouwen ditmaal niet beschamen: met een titel en een fantastische Europese campagne rees de ster van Gent en die van HVH tegelijk. Hij trok naar de absolute topclub, Anderlecht, helaas net toen daar een paleisrevolutie plaatsvond. Later zou blijken dat vrijwel niemand in die omstandigheden deftig werk kon leveren maar Hein werd het eerste kind van de rekening en faalde dus - opnieuw - bij een topclub. Bij Gent mocht hij bijna onmiddellijk herbeginnen en daar zit hij op zijn 60ste nog steeds, wroetend in de subtop.

Vanhaezebrouck is een favoriet van beeldende en schrijvende pers. Hij is een beetje arrogant, kan heel goed over voetbal praten en is intussen zowat de vaandeldrager van de Belgische trainers geworden. Die rol neemt hij ter harte: hij vindt dat Belgische trainers in verhouding tot hun buitenlandse collega's te weinig krediet krijgen. In België worden trainers veel makkelijker ontslagen dan in Nederland en vooral krijgen Nederlanders in eigen land alle kansen, terwijl in België buitenlanders de voorkeur genieten.

Zo'n vlotte prater als Hein is in de pers, zo weinig schijnt hij met zijn spelers te praten, althans individueel. Hein is een tacticus en een motivator, maar geen empathische leider. Dat laat hij over aan Peter Balette, met wie hij een bijna perfecte tandem vormt. Een moeilijker punt is zijn kunde op het vlak van scouting en selectie. Hein heeft de reputatie terug te vallen op spelers die hij vertrouwt en die zijn systeem kennen. Slimme, ervaren spelers als Kums en Depoitre presteren prima onder hem. Of hij talenten beter maakt, is minder bewezen. Ik herinner me hoe Foket onder hem begon als een snelle rechtsback met een goede voorzet en eindigde als een onzekere speler die geen voorzet meer getrapt kreeg. Vooral zijn defensie kon hij zo hard bekritiseren dat ze nog leken te verzwakken: Gershon vond ik een héél goeie stopper die echter wegdeemsterde onder Hein. Hij valt wel vaker zijn groep af om zich in te dekken tegen slechte resultaten. Bij de verkoop van de drie aanvallers deze winter, met de Africa/Asia cup er bovenop, stelde hij zich zo hard vragen bij de kwaliteiten in zijn kern, dat de 1/15 die erop volgde een self fulfilling prophecy leek.

In een van de interviews klaagt hij dat er op cruciale momenten niet naar hem geluisterd wordt. Nochtans is deze zomer topscout Cardenas weggelopen bij Gent omdat de voortdurende inmenging van Hein in het transferbeleid zijn werking onmogelijk maakte. Cardenas heeft o.a. Orban ontdekt. De spelers die Hein bepleit, zijn zelden voltreffers. Zo moest en zou hij Gandelman hebben, terwijl Cardenas die onvoldoende vond. Gandelman kwam en Cardenas vertrok. Er wordt geopperd dat Hein Technisch Directeur moet worden bij AA Gent. Dat zou volgens mij niet zo'n beste zet zijn.

We schakelen over naar AA Gent dat na de verkoop aan Baro plots drie spelers liet vertrekken voor vele miljoenen. Baro en Louwagie, die de boel nog even bijeen houdt, legden uit dat dit noodzakelijk was voor de financiën. Ik ben het daarmee eens: de spaarpot die Gent had opgebouwd in de vette jaren van titel en CL, was op. Maar het probleem is niet opgelost met een injectie van 50 miljoen aan transfers. Met het structurele verlies dat de club lijdt, is de bonus over drie jaar weer op. Het probleem is even simpel uit te leggen als moeilijk op te lossen. In België is er plaats voor pakweg vier topclubs, die 50% van de tijd meedoen voor de CL-plaatsen. Vandaag zijn er 7 clubs die daarop azen. Dat zorgt voor een wedloop aan inkomende transfers en spelerslonen. Als je niet meedoet, zak je uit de top 6 (en zeker top 4). Als je wel meedoet, ga je failliet. Antwerp, Anderlecht en Standard zitten op het failliet-spoor. Union presteert boven zijn mogelijkheden, wat waarschijnlijk duurt tot O'Loughlin vertrekt of Brighton er de stekker uittrekt. Club en Genk zitten aan de goeie kant van de balans. En Gent hangt er zo'n beetje tussen. De komende jaren moet het verder met een onervaren voorzitter en zonder de gouden ogen en oren van Cardenas. Gent heeft wel drie grote troeven: een eigen stadion, een groot hinterland en een groeiende stedelijke economie.

Terug naar Hein, die ook genoemd wordt als toekomstige bondscoach. Geen goed idee. Hein is een echte clubcoach, die het veld moet ruiken, die zweert bij een systeem en aan ervaren trouwe spelers. Een bondscoach moet kunnen flemen, zalven, ego's strelen, en omgaan met het feit dat hij zijn spelers meestal niet ter beschikking heeft. Daarnaast moet hij structureel werk verrichten in de bond en de jeugdelftallen. Dat lijkt me allemaal niks voor Hein. Het is een job apart. Maar goed, Hugo Broos was ook een echte clubcoach en is een echte bondscoach geworden, dus het kan.