Afscheid van een aantal toppers

Na elk seizoen zijn er wel een aantal profvoetballers die afscheid nemen van hun profvoetballersloopbaan. Elk jaar heb je daarvan ook een aantal toppers.
Na afgelopen seizoen is dat niet anders.
Kleine ode bij deze aan vier spelers die als toppers op de Europese velden mogen worden beschouwd, of althans zeker gedurende een periode, lang of korter.

Twee daarvan gaan nog die laatste krachtinspanning doen weldra op het EK. Die laat ik dan gemakshalve het eerst aan bod komen.


Toni Kroos



Hoewel Real-preses Florentino Pérez blijkbaar de man nog zou willen proberen te overtuigen door te gaan in het roemrijke wit van de Galácticos, was het winnen van de Champions League in principe het laatste wapenfeit in clubverband voor deze Duitse passingspecialist.
De man die zijn uitdrukkelijke afkeer voor poenschepperij in een Saoedische competitie uitte, heeft op zijn 34ste reeds 118 caps met de Mannschaft op zijn actief, waarmee hij in 2014 ook wereldkampioen werd.
Zijn palmares als clubspeler is ook niet min met 6 keer CL-winnaar (waarvan 1 keer met Bayern en 5 met Real), evenals 4 Spaanse landstitels en 3 Duitse.
Een welgemeende "chapeau" is hier op z'n plaats.


Jesús Navas



Het verrast me eigenlijk wel dat Jesús Navas, 38 jaar ondertussen, nog steeds voor La Roja wordt geselecteerd. Niet dat ik zijn kwaliteiten in twijfel zou trekken, wel driewerf integendeel: de gewezen rechtsbuiten die als jonge speler bij Sevilla niet enkel omwille van zijn helblauwe ogen, maar vooral omwille van zijn voetbaltalent de aandacht trok, heeft men op veel rijpere leeftijd omgevormd tot een moderne rechtsback en om eerlijk te zijn, hij heeft ooit op die positie zelfs mij nog het meest geïmponeerd. Een bepaalde periode vond ik hem zelfs tot de beste rechtsachters ter wereld horen.
Geen wonder misschien, want naast een puike portie techniek beschikte hij ook over snelheid en een grote motor als grote troeven.
Interessant detail is dat ene Tom De Mul, niet alleen wegens blessuregevoeligheid, met Navas destijds zijn grootste concurrent had voor dat stekje als vleugelaanvaller bij Sevilla. De Mul, nochtans een speler met au fond enorm potentieel, moest toen de duimen leggen voor deze Navas.
Ondergetekende is een Betis-fan, maar wat Joaquín voor Betis was, was Navas zeker ook voor de grote stadsrivaal: een waar clubicoon.
Bij Man City was het avontuur misschien van veel wisselvalliger aard, maar dat zijn maar kanttekeningen voor iemand die eigenlijk ook zowat elke belangrijke prijs die te winnen viel, effectief minstens één keer heeft gewonnen, inclusief een WK en EK.


Leonardo Bonucci



Bonucci is een Juve-man, en wordt vaak in één adem genoemd met een ander icoon, namelijk Giorgio Chiellini, en ook wel Andrea Barzagli, want dat was een verdedigingstrio waar geen enkele aanvaller graag tegen optornde.
Na in totaliteit 12 jaar rots in de branding van La Vecchia Signora te zijn geweest, goed voor 357 wedstrijden en 29 doelpunten (sterk voor een verdediger!) en bijna elk jaar een prijs te hebben gepakt, was het afscheid toch bitter voor deze strijder, hoewel zijn hart nog steeds vooral bij Juve ligt. Die extraatjes in Duitsland (Union Berlin) en ten slotte nog Turkije (Fenerbahçe) leken er te veel aan voor de 37-jarige, die het profvoetbal als speler vaarwel zegt.


Joe Hart



Nog een keeper, maar dan eentje die bij zijn laatste club in zijn laatste seizoen nog certitude was, namelijk bij Celtic met Joe Hart.
Ook Joe Hart is inmiddels 37 en zal vooral geassocieerd worden met Manchester City en de Engelse nationale ploeg, waarvoor hij 75 caps verzamelde.



Ben ik er nog belangrijke vergeten?
Best mogelijk. Laat het dan weten!